شــــرح حالم را تمام عمر با بـــــاران بســــنج

نیستی؛ این درد را با درد بی درمـــان بســــنج

رنج بی تـــو بودنم را با عیـــــــار جان بســــنج

گرچه مقیاسی ندارد بی تـــو بودن مـــــــاه من

این شب یلـــدای غم را با شب زنـــدان بســــنج

طول شب را ضــرب در هر تار گیســــویت بکن

حجم تنهـــــــایی من را با همین میزان بســــنج

از معین و دهخدا معنــــــای نامت را مپرس

این معما را غــــزل گـونه فقط با "آن" بســــنج

سجــــده گاه من همیشه محض یارم بود و بس

علت عصیــــان من را با خود شیطـــان بســــنج

من که تقــــویمم تمـــــام عمر، پاییزی گذشت

شــــرح حالم را تمام عمر با بـــــاران بســــنج

|محمود صادقی|